K(r)amperen bij de boer

Laarzen aan en gaan! Vorige week gingen we kamperen bij de boer. Of beter: kamperen bij de boerin. Nog beter: kramperen bij de boerin.

Want dat laatste werd het. Of we het nog eens gaan doen? Zeker!

Het idee: kamperen bij de boer

Laat ik bij het begin beginnen. Lekker een paar dagen weg. Niet ver weg (want gedoe met een kind van 2), maar op vakantie in eigen land. Gewoon om de hoek. 

Wat zeg ik: op 13 minuten rijden, bij FarmCamps de Smulhoeve.

FarmCamps is een soort educatief glamperen: een luxe tent (echt mooi spul!) en de handen uit de mouwen om de boer te helpen. Zodat kinderen leren waar hun eten vandaan komt. Lekker verantwoord, duurzaam en hartstikke leuk dus.

Al is dat laatste in theorie.

Kommer en kou

Want het zat ons weer niet mee. Waar Nederland al maanden kampt met droogte en de mussen deze dagen dood van het dak vallen, zijn wij vorige week weggespoeld. Behalve onze tenen, want die waren er al afgevroren.

Ik hoor het boerin Karin nog zeggen: “Alle regen gaat naar Tilburg.” Uhuh, nadat het hier een dacht heeft gehangen.

Het gevolg was dat we niet met onze laarzen in de wei stonden, maar met onze sokken in de binnenspeeltuin. Ouders weten hoe leuk dat is. Als je van gehoorschade, overprikkeldheid en mierzoete ranja houdt.

Ponypark Slachtharen

Maar dat is niet alles. We stonden namelijk op een paardenpension met verzorgpony’s. Gelukkig werden ze verzorgd door anderen, want onze kinderen hadden ze laten verhongeren. 

De oudste heeft geen paard een blik waardig gegund, en de jongste poepte in haar broek van angst (want paarden doen “PFFFFRRR”).

Dat laatste is nog extra vervelend, aangezien we net aan het oefenen zijn ‘met zonder luiers’. En dan wil je geen broekpoepers. Gelukkig heeft mama Soof het trouwens wel naar haar zin gehad; zij mocht twee keer paardrijden.

Plezier en vertier

Was het dan allemaal kommer en kou? Zeker niet! Boerin Karin heeft ons verwend, bijvoorbeeld met een verzorgkonijn. Dat dan weer bijna is opgegeten door de hond van de buren (het kan niet allemaal pais en vree zijn.

Maar de kinderen mochten ook de varkens, geiten, kippen en konijnen voeren. Hoefijzers pimpen, in de hooiberg spelen, skelteren en trampolinespringen. Dikke pret dus!

De grote kinderen

Maar ook aan de grote kinderen werd gedacht. Met kampvuurtjes, flessen wijn, de Quest Psychologie uit 2016 en een goed bed. Oh ja, en een laptop om te werken.

Daarbij went slecht weer. Onze vakantie in Barcelona viel in het water, van het weekje Drenthe vorig jaar heb ik nog natte schoenen en in de duinen van Texel zoek ik nog altijd naar weggewaaide tentstokken.

Nog een keer?(!)

Conclusie: het kamperen-bij-de-boer-principe is hartstikke leuk op papier (en op de website). Op 13 minuten rijden in een compleet andere wereld (zonder wifi), al blijft het uiteindelijk gewoon Nederland, met Nederlands weer.

Of we het nog een keer gaan doen? Zeker! Maar dan alleen met goedweergarantie en niet op een paardenpension. Of wel, want ‘de ouders’ vonden het wel leuk.